Γρηγόριος Λαμπρινός M.D. F.E.B.U.

Χειρουργός Ουρολόγος Ανδρολόγος

Στοιχεία επικοινωνίας
Ιατρείο: 210-59.86.795
Γραμματεία: 6988-60.69.92
Ραντεβού: 11.00-13.30 και 16.00 – 19.00
info@lamprinos.gr

Στοιχεία επικοινωνίας

Ιατρείο: 210-59.86.795 – Γραμματεία: 6988-60.69.92

info@lamprinos.gr

Αρχική » Παθήσεις » ΑΝΔΡΟΛΟΓΙΑ

Στυτική δυσλειτουργία

Παρασκευή 24 Μάι 2024

Η στυτική δυσλειτουργία (ΣΔ) αποτελεί ένα κοινό πρόβλημα που επηρεάζει εκατομμύρια άνδρες παγκοσμίως. Πρόκειται για την αδυναμία επίτευξης ή διατήρησης μιας στύσης επαρκούς για σεξουαλική δραστηριότητα. Η ΣΔ μπορεί να προκαλέσει σημαντική ψυχολογική επιβάρυνση, επηρεάζοντας την αυτοπεποίθηση και τις σχέσεις του ατόμου.

Ορισμός

Η στυτική δυσλειτουργία ορίζεται ως η συνεχής αδυναμία επίτευξης ή διατήρησης μιας στύσης επαρκούς για σεξουαλική επαφή για τουλάχιστον τρεις μήνες. Είναι σημαντικό να διακρίνουμε τη ΣΔ από τις παροδικές περιπτώσεις που μπορεί να προκληθούν από προσωρινές καταστάσεις όπως το άγχος ή η υπερκόπωση.

Διάγνωση

Η διάγνωση της ΣΔ ξεκινάει με ένα λεπτομερές ιατρικό και σεξουαλικό ιστορικό του ασθενούς. Ο γιατρός θα ρωτήσει για τη φύση και τη διάρκεια των συμπτωμάτων, καθώς και για τυχόν σχετικούς παράγοντες κινδύνου όπως το κάπνισμα, η κατανάλωση αλκοόλ, και η χρήση φαρμάκων.

Ένα άλλο πολύ σημαντικό διαγνωστικό εργαλείο είναι το ερωτηματολόγιο IIEF το οποίο και διατίθεται στην ιστοσελίδα του ιατρείου και το οποίο μπορείτε να συμπληρώσετε δωρεάν εδώ.

Επιπλέον, μια φυσική εξέταση είναι απαραίτητη για την αξιολόγηση της γενικής υγείας και την αναζήτηση ενδείξεων που μπορεί να υποδεικνύουν οργανικά αίτια, όπως καρδιαγγειακές παθήσεις ή ορμονικές διαταραχές. Ορισμένες διαγνωστικές εξετάσεις που μπορεί να ζητηθούν περιλαμβάνουν:

– Εξετάσεις αίματος: Αυτές μπορεί να περιλαμβάνουν έλεγχο των επιπέδων τεστοστερόνης, καθώς και έλεγχο για διαβήτη, καρδιοπάθεια και άλλες συνθήκες.
– Υπερηχογράφημα πέους: Χρησιμοποιείται για να εκτιμηθεί η ροή του αίματος στο πέος.
– Νυχτερινή καταγραφή στύσεων: Μετρά τη συχνότητα και την ένταση των στύσεων κατά τη διάρκεια του ύπνου.
– Ψυχολογική αξιολόγηση: Μπορεί να είναι χρήσιμη για την εκτίμηση της επίδρασης της ψυχολογικής κατάστασης στη ΣΔ.

Θεραπεία

Η θεραπεία της ΣΔ εξαρτάται από την αιτία και μπορεί να περιλαμβάνει φαρμακευτική αγωγή, ψυχοθεραπεία, ή ακόμα και χειρουργικές επεμβάσεις. Μερικές από τις πιο κοινές θεραπευτικές επιλογές είναι:

– Φαρμακευτική αγωγή: Οι αναστολείς της φωσφοδιεστεράσης τύπου 5 (PDE5i), όπως η σιλδεναφίλη (Viagra), η ταδαλαφίλη (Cialis), και η βαρδεναφίλη (Levitra), είναι συχνά η πρώτη γραμμή θεραπείας. Αυτά τα φάρμακα βοηθούν στη χαλάρωση των αιμοφόρων αγγείων του πέους, αυξάνοντας τη ροή του αίματος.
– Ορμονική θεραπεία: Αν τα επίπεδα τεστοστερόνης είναι χαμηλά, μπορεί να συνταγογραφηθεί ορμονική θεραπεία.
– Ψυχοθεραπεία: Αν η ΣΔ οφείλεται σε ψυχολογικά αίτια όπως το άγχος ή η κατάθλιψη, η ψυχοθεραπεία μπορεί να είναι πολύ χρήσιμη.
– Συσκευές κενού: Αυτές οι συσκευές δημιουργούν μια στύση τραβώντας αίμα στο πέος μέσω μιας αντλίας κενού.
– Χειρουργική επέμβαση: Σε σοβαρές περιπτώσεις, μπορεί να συστηθεί χειρουργική επέμβαση, όπως η εμφύτευση πεϊκών προθέσεων.

Η στυτική δυσλειτουργία για κάποιους μπορεί να αποτελεί μια πάθηση που μπορεί να οφείλεται σε διάφορα αίτια, αλλά για άλλους μπορεί να είναι το σύμπτωμα μιας άλλης νόσου. Σε κάθε περίπτωση είναι ένα ζήτημα που μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά με τη σωστή διάγνωση και θεραπεία. Η επικοινωνία με έναν ειδικό και η κατανόηση των διαφόρων θεραπευτικών επιλογών είναι κρίσιμη για την επιτυχή αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος.

ΚΡΥΨΟΡΧΙΑ

ΚΡΥΨΟΡΧΙΑ

Δευτέρα 29 Ιούν 2020

Με αυτόν τον όρο, ορίζεται εκείνη η παθολογική κατάσταση κατά την οποία είτε ο ένας είτε και οι δύο όρχεις δε βρίσκονται στη φυσιολογική τους θέση εντός του οσχέου. Αυτό αφορά το 3% των τελειόμηνων αγοριών και το 30% των πρόωρων. Στο 80% των αρρένων που θα γεννηθούν με κρυψορχία, μέσα στο πρώτο έτος ζωής, και οι δύο όρχεις θα έχουν κατέλθει στη φυσιολογική θέση εντός του οσχέου. Μετά το πρώτο έτος ζωής, λιγότερο από το 1% των αρρένων θα έχει ακόμα κρυψορχία. Η εμφάνιση κρυψορχίας αργότερα κατά την παιδική ηλικία είναι εξαιρετικά σπάνια.

Η κρυψορχία είναι τελείως διαφορετική κατάσταση από την μονορχία (η ύπαρξη μόνο ενός εκ των όρχεων, που συνήθως αφορά τον δεξιό όρχι) και την ανορχία (απουσία των όρχεων). Πιθανές και συχνότερες θέσεις του όρχι που δεν έχει κατέλθει εντός του οσχέου είναι οι ακόλουθες:

  • Κοιλιακή θέση
  • Εντός του βουβωνικού πόρου
  • Υψηλή οσχεϊκή θέση

Τα 2/3 των περιπτώσεων αφορούν μόνο τον έναν όρχι, ενώ στο 90% των περιπτώσεων ο όρχις μπορεί να ψηλαφηθεί (όταν έχει βουβωνική ή υψηλή οσχεϊκή θέση).  Οι όρχις με ιστορικό κρυψορχίας συνήθως συνδέονται με υπογονιμότητα, κάποια ψυχολογικά προβλήματα, αλλά κυρίως αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου του όρχι ( ο οποίος είναι εξαιρετικά γρήγορος στην ανάπτυξή του).

Σημεία και συμπτώματα

Υπογονιμότητα

Αν και συνήθως εντός του πρώτου έτους ζωής ο όρχις κατέρχεται στο όσχεο, σε κάποιες περιπτώσεις οι μικροί αυτοί ασθενείς θα υποβληθούν σε μία επέμβαση (ορχεοπηξία) για να μεταφερθεί και να στηριχθεί ο όρχις στη φυσιολογική του θέση. Παρόλα αυτά, ακόμα και μετά την ορχεοπηξία, ένα ποσοστό των ασθενών αυτών θα παρουσιάσει υπογονιμότητα στο μέλλον.

Υπογονιμότητα       6% στον ενήλικα πληθυσμό (χωρίς ιστορικό κρυψορχίας)

10% σε ασθενείς με κρυψορχία ενός όρχι (που υποβλήθηκε σε ορχεοπηξία)

38% σε αμφοτερόπλευρη χειρουργηθήσα κρυψορχία

Καρκίνος του όρχι

Ένας στου 500 ασθενείς με ιστορικό κρυψορχίας (είτε ενός είτε και των δύο όρχεων) θα αναπτύξει καρκίνο του όρχι (με υψηλότερη συχνότητα μεταξύ 30 και 40 ετών). Ο κίνδυνος είναι υψηλότερος για ενδοκοιλιακή κρυψορχία, με κάπως χαμηλότερο κίνδυνο των ασθενών με κρυψορχίας με βουβωνική θέση. Σε περιπτώσεις μονόπλευρης κρυψορχίας, ακόμα και ο έτερος όρχις (που κατήλθε κανονικά στο όσχεο) έχει 20% αυξημένη πιθανότητα να εμφανίσει καρκίνο.

Δεδομένων αυτών των κινδύνων, οι νεαροί ασθενείς με ιστορικό ορχεοπηξίας, οφείλουν να γνωρίζουν πως να εξετάζονται τακτικά (από μόνοι τους), για να μπορούν να αναγνωρίσουν ένα πιθανό όγκο και να αναζητήσουν έγκαιρα ιατρική βοήθεια, αν και εφόσον χρειαστεί. Αυτό είναι κάτι που δε μπορεί να γίνει, σε ασθενείς, οι οποίοι έχουν κρυψορχία με ενδοκοιλιακή θέση (και για αυτό το λόγο τα περιστατικά αυτά, έχουν ένδειξη χειρουργείου, ακόμα και σε ενήλικη ηλικία). Παλαιότερα θεωρούσαμε ότι η ορχεοπηξία δε μειώνει τον κίνδυνο καρκίνου του όρχι, αλλά έκανε την πρώιμη διάγνωση καρκίνου του όρχι πολύ ευκολότερη. Νεότερες μελέτες έδειξαν ότι η ορχεοπηξία πριν την εφηβεία φαίνεται να μειώνει τον κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου του όρχι.

Αίτια

Τα περισσότερα περιστατικά κρυψορχίας τελειόμηνων αρρένων είναι ιδιοπαθή (σποραδικά και μεμονωμένα, χωρίς άλλες ανωμαλίες). Πιθανές αιτίες επίσης είναι:

  • Πρόωρος τοκετός και χαμηλό σωματικό βάρος κατά τη γέννηση.
  • Έκθεση σε διάφορα χημικά (εντομοκτόνα) της μητέρας κατά την εγκυμοσύνη.
  • Κάπνισμα και χρήση αλκοόλ από την μητέρα κατά την εγκυμοσύνη.
  • Οικογενειακό ιστορικό κρυψορχίας
  • Η κρυψορχία παρουσιάζεται σε διάφορα συγγενή νοσήματα όπως το σύνδρομο Down, το σύνδρομο Noonan και το σύνδρομο Prader-Willi.

Διάγνωση

Η διάγνωση τίθεται συνήθως από τον παιδίατρο, ο οποίος συνήθως (φυσιολογικά) επιβεβαιώνει την κάθοδο και των δύο όρχεων στο όσχεο. Σε περίπτωση κρυψορχίας, ο όρχις συνήθως ψηλαφάται σε υψηλότερη οσχεϊκή ή βουβωνική θέση. Η κρυψορχία πολλές φορές συγχέεται με τον ανελκώμενο ή ανασπώμενο όρχι (ο οποίος είναι πολύ συχνότερος από την πραγματική κρυψορχία). Σε αυτή την περίπτωση ο όρχις κατέρχεται φυσιολογικά στο όσχεο, αλλά λόγω ισχυρού αντανακλαστικού του κρεμαστήρα μυ, κατά διαστήματα ο όρχις μεταφέρεται σε υψηλότερη θέση. Με αυτό τον τρόπο, οι γονείς πότε βλέπουν τον όρχι στο όσχεο και πότε όχι. Ο ευκολότερος τρόπος για να φανεί ο όρχις (αν είναι ανελκώμενος) είναι το παιδί να λάβει καθιστή θέση, με τις πατούσες του ενωμένες, οι οποίες πρέπει να έρθουν κοντά στο σώμα του. Έτσι, χαλαρώνει και ο όρχις κατέρχεται εντός του οσχέου.

Τα παιδιά υποβάλλονται κατόπιν, σε υπερηχογραφικό έλεγχο, με τον οποίο ιδανικά ανευρίσκεται ο εκτοπικός όρχις (ο οποίος τείνει να είναι υποπλαστικός, ιδιαίτερα αν έχει παραμείνει σε έκτοπη θέση για μεγάλο χρονικό διάστημα).

Υπερηχογράφημα οσχέου σε κρυψορχία. (a)φυσιολογικός όρχις στο όσχεο και (b) υποπλαστικός όρχις εντός του βουνωνικού πόρου.

 

Διαχείρηση και Θεραπεία

Δεδομένου του ότι ο όρχις στην κρυψορχία κατέρχεται εντός του πρώτου έτους, συνήθως το παιδί αρχικά παρακολουθείται από παιδίατρο ή παιδο-ουρολόγο. Σε περιπτώσεις κρυψορχίας με βουβωνική θέση που δεν υπάρχει εξέλιξη μετά από 4-6 μήνες, προτείνεται ορχεοπηξία (παιδο-Ουρολόγος ή παιδο-Χειρουργός). Σε κάποια περιστατικά βουβωνικής κρυψορχίας χορηγείται η β χοριακή γοναδοτροπίνη (ορμόνη) που συχνά βοηθά τον όρχι να λάβει τη  φυσιολογική του θέση (με 10 ενέσεις εντός 5 εβδομάδων).

Σε περιπτώσεις που η κρυψορχία έχει παραμεληθεί, έχοντας έναν όρχι που έχει παραμείνει εκτοπικός χωρίς ορχεοπηξία, οι ασθενείς πρέπει να υποβάλλονται σε απεικονιστικό έλεγχο με μαγνητική τομογραφία, προκειμένου να ανευρεθεί ο έκτοπος όρχις (αν και εφόσον υπάρχει). Αυτό είναι σημαντικό ιδιαίτερα σε νέους ενήλικες, μιας και ο κίνδυνος καρκίνου του όρχι είναι υψηλότερος μεταξύ των 15 και 45 ετών. Σε αυτά τα περιστατικά, ο όρχις αφού βρεθεί, πρέπει είτε να κατέλθει στο όσχεο (χειρουργικά) για να μπορεί να ψηλαφηθεί, αν η θέση του το επιτρέπει, είτε να αφαιρεθεί, προκειμένου να προληφθεί ο κίνδυνος ανάπτυξης καρκίνου (ειδικά αν πρόκειται για ενδοκοιλιακό όρχι).

Υπογοναδισμός

Υπογοναδισμός

Τετάρτη 29 Απρ 2020

Με τον όρο υπογοναδισμό περιγράφουμε τη μείωση της τεστοστερόνης στους άντρες με το πέρασμα της ηλικίας (μετά τα 40). Αποτελεί μία κοινή πάθηση που κάποιοι περιγράφουν ως ανδρική εμμηνόπαυση. Αν και δεν απειλεί τη ζωή, μπορεί να επηρεάσει τη γενικότερη υγεία, τη libido (επιθυμία δηλαδή για σεξουαλική επαφή) και την ποιότητα ζωής συνολικά .

Τι γίνεται όταν πέφτει η τεστοστερόνη

Η τεστοστερόνη είναι η υπεύθυνη ορμόνη για την παραγωγή σπερματοζωαρίων, τη libido και τη διατήρηση της τονικότητας και της δύναμης των μυών και των οστών. Μετά τα 30 η τεστοστερόνη αρχίζει σταδιακά να μειώνεται. Τα συμπτώματα που ένας άντρας μπορεί να παρουσιάσει δεν είναι τα ίδια για κάθε τιμή της τεστοστερόνης. Κάποιοι άντρες μπορεί να έχουν χαμηλή τεστοστερόνη χωρίς συμπτώματα, ενώ άλλοι με την ίδια συγκέντρωση τεστοστερόνης στο αίμα, μπορεί να πάσχουν από σοβαρά συμπτώματα. Η αναιμία και η μείωση της οστικής πυκνότητας μπορεί να παρουσιάσουν παρόμοια συμπτώματα και μπαίνουν στη διαφορική διάγνωση του υπογοναδισμού

Τα συμπτώματα του υπογοναδισμού

Μπορεί να είναι σεξουαλικής ή μή φύσης και περιλαμβάνουν:

  • Χαμηλή ή μειωμένη libido
  • Πιο αδύναμες ή λιγότερες στύσεις
  • Έλλειψη ενέργειας και ατονία
  • Καταθλιπτική διάθεση
  • Έλλειψη συγκέντρωσης και προσοχής
  • Αύξηση σωματικού λίπους και βάρους
  • Απώλεια μυικής μάζας
  • Αλλαγές στο μεταβολισμό
  • Μυικά άλγη και μεγαλύτερος χρόνος αποκατάστασης μετά από άσκηση

Αίτια υπογοναδισμού

Με το πέρασμα της ηλικίας η τεστοστερόνη γενικά μειώνεται. Παρόλα αυτά άλλοι παράγοντες που επιδεινώνουν τη μείωση τεστοστερόνης στο αίμα είναι:

  • Παχυσαρκία
  • Φάρμακα (αναβολικά στεροϊδή, μορφίνη, οπιοειδή)
  • Καρκίνος
  • Σακχαρώδης διαβήτης
  • AIDS/HIV
  • Υπέρταση
  • Υπερλιπιδαιμία (με υψηλή χοληστερίνη και τριγλυκερίδια)
  • Αυτοάνοσα νοσήματα (που επηρεάζουν τον υποθάλαμο και την υπόφυση)

 

Πότε πρέπει να δω τον γιατρό για χαμηλή τεστοστερόνη

Στο παρελθόν οι άντρες με μειωμένη libido, εύκολη κόπωση και απώλεια μυικής μάζας πίστευαν ότι τα συμπτώματα τους ήταν φυσιολογικά για την ηλικία τους. Σήμερα όλα αυτά αναγνωρίζονται σαν πιθανά σημεία χαμηλής τεστοστερόνης, η οποία είναι θεραπεύσιμη, όπως και η βελτίωση της ποιότητας ζωής του πάσχοντα.

Ανεξάρτητα από την ηλικία σας, αν παρουσιάζεται οποιαδήποτε από τα παραπάνω συμπτώματα που μπορεί να σχετίζονται με μειωμένη τεστοστερόνη, επικοινωνήστε με το ιατρείο για να κλείσετε ραντεβού για άμεση διερεύνηση και αντιμετώπιση.

Φίμωση

Φίμωση

Τετάρτη 29 Απρ 2020

Φίμωση ονομάζεται εκείνη η παθολογική κατάσταση κατά την οποία δε μπορεί να αποκαλυφθεί η βάλανος του πέους. Οφείλεται συνήθως σε ένα δακτύλιο συνδετικού ιστού στην ακροποσθία, που μπορεί να οφείλεται σε διάφορα αίτια.

Με το πέρασμα της ηλικίας υπάρχει δεδομένα μεγαλύτερη ποσότητα συνδετικών ινών στο δέρμα, το οποίο γίνεται λιγότερο ελαστικό. Υποτροπιάζουσες λοιμώξεις τοπικά (βαλανοποσθίτιδες) ή φτωχή τοπική υγιεινή μπορούν να προκαλέσουν τη φίμωση. Σε νέους ενήλικες άντρες, η φίμωση μπορεί να αποτελεί πρώιμο σύμπτωμα σακχαρώδους διαβήτη.

Τι προβλήματα δημιουργεί η φίμωση

Όταν η βάλανος δε μπορεί να αποκαλυφθεί, είναι εξαιρετικά προβληματική η τοπική υγιεινή της. Η σεξουαλική επαφή μπορεί επίσης να επηρεαστεί, καθώς αρκετοί ασθενείς υποφέρουν από ενοχλητικό ή ακόμα και σοβαρό πόνο κατά τη διάρκεια της στύσης.

Η φίμωση δεν αποτελεί σοβαρό ιατρικό πρόβλημα και κάποιοι ασθενείς μπορεί να μη χρειάζονται θεραπεία. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι η φίμωση θα υποχωρήσει ή θα βελτιωθεί από μόνη της. Με τη συντηρητική αγωγή (αντιφλεγμωνώδεις και κορτιζονούχες αλοιφές) μπορεί να αντιμετωπιστούν μόνο οι λοιμώξεις και οι ερεθισμοί τοπικά, αλλά η φίμωση με το χρόνο τείνει να χειροτερεύει.

Φίμωση στα παιδιά

Όλα τα αγόρια όταν γεννιούνται έχουν τη βάλανο πλήρως καλυμένη. Αυτό σημαίνει ότι η φίμωση είναι απολύτως φυσιολογική στα μικρά αγόρια. Η πλήρης αποκάλυψη της βαλάνου επιτυγχάνεται μεταξύ 2 και 6 ετών. Σε κάποιες περιπτώσεις αυτό γίνεται στα 10. Πρέπει να αποφεύγεται η βίαια αποκάλυψη της βαλάνου (σαν αντιμετώπιση της φίμωση) καθώς ο τραυματισμός της βαλάνου συνήθως επιδεινώνει το πρόβλημα. Αν κατά την εφηβεία το πρόβλημα παραμένει, τότε πιθανόν να χρειάζεται χειρουργική αντιμετώπιση.

Σοβαρά πιθανά προβλήματα σχετικά με τη φίμωση

Το σημαντικότερο πρόβλημα που μπορεί να προκαλέσει η φίμωση είναι η παραφίμωση. Η παραφίμωση είναι εκείνη η κατάσταση που μια στενή ακροποσθία, μετακινείται πίσω από τη στεφανιαία αύλακα (αποκαλύπτωντας πλήρως τη βάλανο) και γίνεται συνήθως κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής ή καθετηριασμού. Στην περίπτωση αυτή ο ασθενής πρέπει να επαναφέρει την ακροποσθία στην αρχική της θέση (καλύπτοντας τη βάλανο), αλλά συχνά αυτό είναι τόσο δύσκολο όσο και επώδυνο. Αν ο ασθενής αποτύχει, πρακτικά η βάλανος του πέους “στραγγαλίζεται” από τη στενή ακροποσθία και στην περίπτωση αυτή πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα από ουρολόγο. Σε αντίθετη περίπτωση θέτει σε κίνδυνο την ίδια τη βάλανο, η οποία λόγω ισχαιμίας απειλείται με νέκρωση (που μετά αντιμετωπίζεται μόνο με ακρωτηριασμό). Οι ασθενείς που είχαν έστω και ένα επεισόδιο παραφίμωσης, έχουν απόλυτη ένδειξη χειρουργικής αντιμετώπισης.

Η αδυναμία για τοπική υγιεινή μπορεί επίσης να προκαλέσει ερεθισμό της βαλάνου και της ακροποσθίας, με διάφορες δερματοπάθειες τοπικά. Τέτοιες είναι ο σκληροατροφικός λειχήνας (lichen sclerosus), που σε βάθος χρόνου, μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε καρκίνο του πέους. Είναι γνωστό ότι ο καρκίνος του πέους είναι στατιστικά συχνότερος σε ασθενείς με φίμωση, αλλά αυτό βέβαια προϋποθέτει τον ερεθισμό της βαλάνου λόγω φίμωσης για αρκετά χρόνια.

Χειρουργική αντιμετώπιση

Με την περιτομή, που είναι το όνομα του χειρουργείου που απαιτείται για την οριστική θεραπεία της φίμωσης, είναι η αφαίρεση της ακροποσθίας. Γίνεται με τοπική ή γενική αναισθησία, με τον ασθενή να επιστρέφει στο σπίτι την ίδια ημέρα. Υπάρχουν κάποιες πιθανές επιπλοκές, οι οποίες όμως είναι αρκετά σπάνιες και παροδικές. Το κύριο στοιχείο που οι ασθενείς οφείλουν να γνωρίζουν είναι ότι μετά το χειρουργείο, η πεϊκή αισθητικότητα αλλάζει, γεγονός για το οποίο οφείλει να είναι ενήμερος, αλλά αυτό δεν πρόκειται να αποτελέσει πρόβλημα μετεγχειρητικά.

 

Αν πάσχεται από φίμωση, επικοινωνήστε με το ιατρείο μας, για μια λεπτομερή εξέταση και προγραμματισμό της αντιμετώπισης του προβλήματος.

Υδροκήλη

Υδροκήλη

Τετάρτη 29 Απρ 2020

Ως γνωστόν οι όρχεις βρίσκονται σε ένα “σάκκο” που ονομάζεται όσχεο. Ο καθένας τους περιέχεται εντός ενός ξεχωριστού διαμερίσματος του όσχεου και περιβάλλεται από μία πολύ μικρή ποσότητα υγρού, που αυξομειώνεται στο χρόνο. Αυτό γίνεται γιατί φυσιολογικά το υγρό αυτό παράγεται και απορροφάται. Όταν η ποσότητα του υγρού αυξάνεται σε τέτοιο βαθμό που η απορρόφησή του δεν είναι ικανή να το ελαχιστοποιήσει, προκαλείται μία διόγκωση του όσχεου που ονομάζεται υδροκήλη.

Η υδροκήλη είναι φυσιολογική στα νεογέννητα αγόρια και υποχωρεί από μόνη της μέχρι την ηλικία του 1 έτους.

Συμπτώματα υδροκήλης

Οι ασθενείς που παρουσιάζουν υδροκήλη, είτε του ενός είτε και των δύο πλευρών, έχουν συνήθως μια ανώδυνη διόγκωση του όσχεου.Όταν η ποσότητα του υγρού είναι μεγάλη, οι ασθενείς παραπονιούνται για μία αίσθηση βάρους και δυσφορίας, ενώ προβλήματα μπορεί να προκαλέσει και η αισθητική του όσχεου.

Αίτια υδροκήλης

Φλεγμωνές, λοιμώξεις, τραυματισμοί των όρχεων μπορεί να προκαλέσουν υδροκήλη. Άλλες πιθανές αιτίες είναι προηγηθέν χειρουργείο κιρσοκήλης και η χρόνια ορθοστασία.

Επιπλοκές υδροκήλης

Η υδροκήλη σπάνια δημιουργεί προβλήματα. Συνήθως δεν επηρεάζει τη γονιμότητα, εκτός από εξαιρετικά σοβαρές και προχωρημένες καταστάσεις. Οι ασθενείς, παρόλα αυτά πρέπει να εξετάζονται προκειμένου να αποκλειστεί πιθανή υφιστάμενη σοβαρή νόσος, όπως μια οξεία λοίμωξη (π.χ. επιδιδυμίτιτδα) ή καρκίνος των όρχεν (που αφορά νέους άντρες από 18 έως 40).

Διάγνωση υδροκήλης

Το ιστορικό και η φυσική εξέταση από έναν έμπειρο ουρολόγο συνήθως αρκούν για να τεθεί η διάγνωση της υδροκήλης. Η επιβεβαίωση χρειάζεται υπερηχογραφημα του όσχεου, που ταυτόχρονα αποκλείει άλλα υποκείμενα νοσήματα.

Αντιμετώπιση

Η υδροκήλη δεν υποχωρεί από μόνης της. Η μοναδική θεραπεία είναι η χειρουργική. Εναλλακτικά, μπορεί να απορροφηθεί το υγρό με βελόνα, μέθοδος που δεν συστήνεται, καθώς είναι σχεδόν βέβαιο ότι η συλλογή θα υποτροπιάσει πολύ γρήγορα. Κατά τη χειρουργική επέμβαση αφαιρείται βεβαίως το υγρό, αλλά παράλληλα, αναστρέφονται τα τοιχώματα του σάκκου που περιέχουν τον όρχι, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει η ίδια κοιλότητα που συνέλεξε το υγρό αρχικά. Οι ασθενείς επιστρέφουν στο σπίτι τους την ίδια ημέρα, με ελάχιστες εξαιρέσεις (είτε σε ασθενείς με πολύ μεγάλες υδροκήλες, είτε που παρουσίασαν μεγαλύτερη αιμορραγία του αναμενομένου και θα χρειαστούν παροχέτευση) που είναι σπάνιες.

Αν πάσχετε από υδροκήλη, επικοινωνήστε με το ιατρείο μας για ένα λεπτομερή έλεγχο και προγραμματισμό της κατάλληλης αντιμετώπισης.

 

Στυτική δυσλειτουργία

Στυτική δυσλειτουργία

Τετάρτη 29 Απρ 2020

Η στυτική δυσλειτουργία (ΣΔ) είναι μια συχνή πάθηση με πολλές θεραπευτικές επιλογές.

Η στυτική δυσλειτουργία (ΣΔ) είναι η παθολογική κατάσταση κατά την οποία ο άντρας μπορεί είτε να μη μπορεί να φτάσει σε πλήρη στύση είτε αυτή να μη μπορεί να διατηρηθεί έτσι ώστε να υπάρξει σεξουαλική επαφή. Συνήθως είναι πολυπαραγοντική και οφείλεται σε φυσικά ή ψυχολογικά αίτια, που επηρεάζουν την ποιότητα ζωής και τη σεξουαλική ικανότητα των αντρών.

Υπολογίζεται ότι οι μισοί άντρες μεταξύ 40 και 70 ετών θα παρουσιάσουν κάποιου βαθμού στυτική δυσλειτουργία. Το θετικό είναι ότι υπάρχουν πολλές θεραπευτικές επιλογές που επιτρέπουν την αποκατάσταση της στυτικής ικανότητας.

Θεραπείες στυτικής δυσλειτουργίας

Τα διαφορετικά είδη θεραπείας της στυτικής δυσλειτουργίας περιλαμβάνουν:

  • Φάρμακα
  • Ενέσεις (ενδοπεϊκές)
  • Συσκευές κενού
  • Ενδο-ουρηθρική αγωγή
  • Σεξουαλική ψυχοθεραπεία
  • Χειρουργείο – ενδοπεϊκές προθέσεις

Η ανατομία του πέους

Το πέος σχηματίζεται από δύο διαμερίσματα που ονομάζονται σηραγγώδη σώματα και το σπογγώδες σώμα μέσα από το οποίο περνάει η ουρήθρα. Τα σηραγγώδη σώματα γεμίζουν με αίμα, το οποίο παγιδεύεται κατά τη διάρκεια της στύσης, έστι ώστε το πέος να είναι τόσο σκληρό, για να επιτραπεί η διείσδυση.

 

Πως επιτυχγάνεται η στύση

Φυσιολογικά η στύση ξεκινάει από τον εγκέφαλο και κατόπιν συμμετέχουν το νευρικό και το αγγειακό σύστημα. Στον εγκέφαλο καταλήγουν οι ασθήσεις που προκαλούν τη διέγερση. Από εκεί ενεργοποιούνται τα νεύρα που καταλήγουν στο πέος. Υπάρχουν διάφορες “διαδρομές” από τον εγκέφαλο, διαμέσου του νωτιαίου μυελού, που νευρώνουν το πέος, τα οποία ελευθερώνουν χημικές ουσίες, που ονομάζονται νευροδιαβιβαστές. Εκεί μέσω μιας περίπλοκης διαδιακασίας, οι φλέβες που παροχετεύουν το αίμα από το πέος προς τη συστηματική κυκλοφορία πιέζονται και αποφράσσονται. Έτσι, το αίμα παγιδεύεται στα σηραγγώδη σώματα, με αποτέλεσμα το μέγεθος του πέους να αυξηθεί και να σκληρήνει. Όσο ο συνεχής ερεθισμός παραμένει, η στύση διατηρείται. Όταν ο ερεθισμός σταματήσει ή με την εκσπερμάτωση, οι φλέβες αποσυμπιέζονται, το αίμα παροχευτεύεται και το πέος επιστρέφει σε χάλαση.

Η στυτική δυσλειτουργία μπορεί να αφορά διαφορετικά στάδια της στύσης:

  • Το πέος δε σκληραίνει αρκετά έτσι να επιτρέψει τη διείσδυση
  • Το πέος δε σκληραίνει καθόλου
  • Το πέος επιτυγχάνει στύση, η οποία χάνεται γρήγορα

 

Αν πάσχετε από οποιαδήποτε μορφή στυτικής δυσλειτουργίας, επικοινωνήστε με το ιατρείο μας για μια λεπτομερή εκτίμηση και πιθανή αντιμετώπιση, αν και εφόσον χρειάζεται.