Γρηγόριος Λαμπρινός M.D. F.E.B.U.

Χειρουργός Ουρολόγος Ανδρολόγος

Στοιχεία επικοινωνίας
Ιατρείο: 210-59.86.795
Γραμματεία: 6988-60.69.92
Ραντεβού: 11.00-13.30 και 16.00 – 19.00
info@lamprinos.gr

Στοιχεία επικοινωνίας

Ιατρείο: 210-59.86.795 – Γραμματεία: 6988-60.69.92

info@lamprinos.gr

Αρχική » Παθήσεις » ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ
Προστατίτιδα

Προστατίτιδα

Η προστατίτιδα επηρεάζει τον προστατικό αδένα και τους περιβάλλοντες ιστούς

Η προστατίτιδα είναι μια φλεγμωνή του προστάτη, η οποία είναι αρκετά συχνή στους άντρες. Περίπου οι μισοί άντρες θα παρουσιάσουν κάποιας μορφής προστατίτιδα κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Μπορεί να είναι οξεία (αιφνίδιας έναρξης με σοβαρά συμπτώματα) ή χρόνια (η οποία παραμένει για χρόνια). Χωρίζεται επίσης σε βακτηριακή και μη βακτηριακή. Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζεται ότι η προστατίτιδα δεν έχει καμία σχέση με καρκίνο του προστάτη.

Τύποι προστατίτιδας

Τα συμπτώματα, η διάγνωση, αλλά και η θεραπεία είναι διαφορετικά για κάθε είδος προστατίτιδας. Για τη σωστή και έγκαιρη διάγνωση, πρέπει να γίνει μια λεπτομερής και άμεση διερεύνηση το συντομότερο δυνατό.

Η οξεία βακτηριακή προστατίτιδα είναι, όπως λέει και το όνομά της, μια βακτηριακή λοίμωξη του προστάτη. Παρουσιάζεται συνηθέστερα σε νέους ασθενείς ή σε μεσήλικες και τα συμπτώματά της είναι ιδιαιτέρως έντονα, τα οποία συνοδευόνται από υψηλό πυρετό.

Η χρόνια βακτηριακή προστατίδια μοιάζει με την οξεία βακτηριακή, αλλά αναπτύσεται σταδιακά και τα συμπτώματά της δεν είναι τόσο έντονα. Δεν υπάρχει πυρετός, και οι ασθενείς αναφέρουν υποτροπιάζουσες ουρολοιμώξεις.

Η χρόνια μη-βακτηριακή προστατίτιδα (ή σύνδρομο χρόνιο πυελικού άλγους) είναι η πιο κοινή μορφή προστατίτιδας. Τα αίτιά της δεν είναι πάντα γνωστά, αλλά τα συμπτώματα οφείλονται κυρίως σε φλεγμωνή ή μυικούς σπασμούς των μυών του πυελικού εδάφους.

 

Συμπτώματα

Τα συμπτώματα διαφέρουν ανάλογα με τον τύπο της φλεγμωνής, αν και πολλά υπάρχουν σε διαφορετικά είδη προστατίτιδας. Κάποια χαρακτηριστικά αναφέρονται παρακάτω.

Οξεία βακτηριακή / χρόνια βακτηριακή προστατίτιδα

Στην οξεία μορφή προστατίτιδας τα συμπτώματα εμφανίζονται αιφνιδίως, ενώ στη χρόνια εμφανίζονται σταδιακά. Ο πυρετός είναι χαρακτηριστικότερος στην οξεία λοίμωξη, η οποία χωρίς άμεση θεραπεία, μπορεί να γίνει συστηματική και να οδηγήσει σε σηψαιμία, απειλόντας ακόμα και τη ζωή του ασθενούς. Οι βακτηριακές προστατίτιδες μπορεί να παρουσιάσουν:

  • Πυρετό (κυρίως η οξεία)
  • Ρίγη
  • Αίσθηση καύσους κατά την ούρηση
  • Ανικανότητα να αδειάσει η κύστη με την ούρηση
  • Συχνοουρία (ιδιαίτερα νυχτερινή)
  • Πόνος στο περίνεο, στους όρχεις, στην κύστη και στη μέση
  • Επώδυνη εκσπερμάτιση

 

Χρόνια μη βακτηριακή προστατίτιδα ή χρόνιο πυελικό άλγος

Σε αυτη τη μορφή φλεγμωνής οι άντρες μπορεί να παρουσιάσουν:

  • Δυσκολία ή πόνο κατά την ούρηση
  • Δυσανεξία ή πόνο στο περίνεο, την κύστη, τους όρχεις και το πεός
  • Δυσκολία ή πόνο κατά την εκσπερμάτιση.

 

Διάγνωση

Επειδή οι θεραπευτικές επιλογές είναι διαφορετικές για κάθε είδος προστατίτιδας, η σωστή διαγνωστική προσέγγιση είναι πάρα πολύ σημαντική για επιτυχή αποτελέσματα. Αυτή γίνεται με:

  • Λεπτομερές ιστορικό και εκτίμηση των συμπτωμάτων.
  • Φυσική εξέταση με δακτυλική εξέταση (η οποία αποφεύγεται αν υπάρχει εμφανής οξεία βακτηριακή προστατίτιδα).
  • Διορθικό υπερηχογράφημα – σε κάποιες περιπτώσεις η απεικόνιση του προστάτη μπορεί να είναι χρήσιμη.

Θεραπεία

Η θεραπεία εξαρτάται από τον τύπο της φλεγμωνής. Αν α ασθενείς έχει οξεία ή χρόνια βακτηριακή προστατίτιδα θα χρειαστεί αντιβίωση για ανάλογο διάστημα. Για τη χρόνια μη βακτηριακή προστατίτιδα, αντιβιοτικά μπορεί να χρειαστούν αρχικά, αλλά συνήθως χρειάζεται να συνδυαστούν με άλλα σκευάσματα όπως:

  • α-αναστολείς
  • αντιφλεγμωνώδη
  • μυοχαλαρωτικά
  • φυτικά εκχυλίσματα ή βιταμίνες
  • Προστατικό μασάζ για να αποχετευτούν τα φλεγμωνώδη κύτταρα από τον προστάτη

Οι φλεγμωνές του προστάτη μπορεί να είναι ιδιαίτερα επώδυνες, αλλά είναι σχεδόν πάντα εξαιρετικά ενοχλητικές και τείνουν να επηρεάσουν την ποιότητα ζωής του ασθενούς. Αν έχετε παρόμοια συμπτώματα επικοινωνήστε με το ιατρείο μας για να κλείσετε ραντεβού για άμεση διερεύνηση και αντιμετώπιση.

 

Καλοήθης υπερπλασία του προστάτη (ΚΥΠ)

Καλοήθης υπερπλασία του προστάτη (ΚΥΠ)

Ο προστατικός αδένας περιβάλλει το αρχικό τμήμα της ανδρικής ουρήθρας, ακριβώς κάτω από την κύστη και συμμετέχει στην παραγωγή του σπέρματος. Ο όγκος του κατά τη γέννηση είναι μόλις ένα γραμμάριο και κατά την εφηβεία αυξάνεται στα 25 γραμμάρια. Για τα επόμενα 20-25 χρόνια θα παραμείνει σταθερός, αλλά μετά την ηλικία των 40-45 ετών, αρχίζει σταδιακά να αυξάνει το μέγεθός του. Η αύξηση αυτή είναι απολύτως φυσιολογική, ονομάζεται Καλοήθης Υπερπλασία του Προστάτη (ΚΥΠ) και αποτελεί μέρος της γήρανσης του άνδρα. Το πόσο, αλλά και το πόσο γρήγορα, θα αυξηθεί ο όγκος του προστάτη είναι απρόβλεπτο.

Στα πρώιμα στάδια της ΚΥΠ, η ουροδόχος κύστη σταδιακά συσπάται δυνατότερα, προκειμένου να υπερνικήσει την απόφραξη (εμπόδιο) που προκαλεί ο μεγαλύτερος σε μέγεθος προστάτης, έτσι ώστε να αδειάσει όσο το δυνατόν καλύτερα (ιδανικά πρέπει να αδειάζει τελείως). Κατά τη φάση αυτή, οι άνδρες αρχίζουν να παρατηρούν τα πρώτα συμπτώματα, τα οποία περιλαμβάνουν:

  • Μείωση της ροής και της ακτίνας της (τα ούρα δεν πηγαίνουν μακρυά).
  • Δυσουρία (δυσκολία ή ακόμα και πόνος/τσούξιμο κατά τη διάρκεια της ούρησης).
  • Συχνοουρία (αύξηση της συχνότητας της ούρησης).
  • Έπειξη προς ούρηση ( ο ασθενής δυσκολεύεται να καθυστερήσει την ούρηση).
  • Διπλή ούρηση (ο άντρας χρειάζεται παραπάνω από μία φορά για να αδειάσει την κύστη του).
  • Νυχτουρία (το να ξυπνάει κανείς το βράδυ για να ουρήσει).

 

Αξίζει να σημειωθεί, ότι η ούρηση αποτελεί μια εξαιρετικά περίπλοκη νευρολογική λειτουργία, με πλήθος διαφορετικών γεγονότων που πρέπει να γίνουν ταυτόχρονα, για να κενωθεί πλήρως η ουροδόχος κύστη. Οι συνήθειες της ούρησης του καθενός, αποτελούν ένα πολύ σημαντικό παράγοντα, τόσο στη διευρεύνηση, όσο και στην αντιμετώπιση των παραπάνω συμπτωμάτων, μιας και το μέγεθος του προστάτη από μόνο του δεν εξηγεί τα συμπτώματα. Η συμπεριφορά και η λειτουργία της κύστης, η οποία επηρεάζεται και από το μέγεθος του προστάτη, αποτελούν τη βάση της φυσιοπαθολογίας της ούρησης και η λεπτομερής διερεύνηση κατευθύνουν προς την ορθή αντιμετώπιση.

Πολλοί ασθενείς θεωρούν ότι συμπτώματα αυτού του είδους σχετίζονται με πιθανό καρκίνο του προστάτη, άποψη απολύτως εσφαλμένη, καθώς ο καρκίνος του προστάτη είναι στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων εντελώς ασυμπτωματική νόσος. Ένας σημαντικός αριθμός ασθενών, με τον φόβο της διάγνωσης ενός πιθανού “καρκίνου” αποφεύγουν να εξεταστούν, γεγονός που καθυστερεί τη διάγνωση της ΚΥΠ, με αποτέλεσμα τα συμπτώματα να επιδεινώνονται και οι ίδιοι να ταλαιπωρούνται χωρίς λόγο.

Σε πρώτη φάση μάλιστα, η αντιμετώπιση πρώτης γραμμής της ΚΥΠ είναι συντηρητική, δε χρειάζεται φάρμακα, εφόσον ο ασθενής διερευνηθεί και ενημερωθεί κατάλληλα από τον θεράποντα. Η συντηρητική θεραπεία είναι ικανή να βελτιώσει την ποιότητα ζωής του ασθενή ακόμα και για χρόνια, αν και απαιτείται τακτική παρακολούθηση.

Όταν και εφόσον τα συμπτώματα επιδεινωθούν, ο ασθενής μπορεί να αντιμετωπιστεί με φαρμακευτική αγωγή. Τα φάρμακα που διατείθονται είναι δύο ειδών: α) σκευάσματα που χαλαρώνουν τον εξωτερικό σφικτήρα, με τη σύσπαση του οποίου μπορούμε φυσιολογικά να αναβάλλουμε την ούρηση (και που τείνει να είναι σε σύσπαση, όταν η ουροδόχος κύστη υπερλειτουργεί λόγω της ΚΥΠ), έτσι ώστε η ούρηση να γίνεται ευκολότερα και β) σκευάσματα που μειώνουν τον όγκο του προστάτη. Προφανώς, όπως κάθε άλλο φάρμακο, έτσι και αυτές οι δύο κατηγορίες φαρμάκων, έχουν πιθανές παρενέργειες. Είναι άκρως απαραίτητο, να προηγηθεί η εξατομοικευμένη διερεύνηση και ενημέρωση, έτσι ώστε να επιλεχθεί η κατάλληλη αγωγή, για να επιτευχθούν τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα. Ο ουρολόγος οφείλει να ενημερώσει τον ασθενή για πιθανές παρενέργειες και κατόπιν επιλέγεται η κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή, εφόσον τα πιθανά οφέλη υπερτερούν των πιθανών παρενεργειών.

Αν ο ασθενής δεν μπορεί να λάβει φαρμακευτική αγωγή (για τον οποιοδήποτε λόγο) ή άν η φαρμακευτική αγωγή αποτύχει (συνήθως μετά από κάποια χρόνια αγωγής), ο ασθενής αποκτά ένδειξη για χειρουργική αντιμετώπιση. Τα πράγματα σε αυτή την περίπτωση περιπλέκονται περισσότερο, καθώς πλέον υπάρχουν πολλές διαφορετικές τεχνικές, η κάθε μια από τις οποίες απευθύνονται σε διαφορετικούς προστάτες (ανάλογα με το μέγεθος και την ανατομία/σχήμα του).

Η διουρηθρική εκτομή του προστάτη αποτελεί τη γνωστότερη μέθοδο (με τα περισσότερα δεδομένα, σε ότι αφορά τα αποτελέσματά της, μιας και εφαρμόζεται περισσότερα χρόνια). Με τη επέμβαση αυτή χρεισημοποιούμε ένα εργαλείο που ονομάζεται ρεζεκτοσκόπιο, το οποίο έχει μια κάμερα και μια loop, που είναι μια μεταλλική αγκύλη (θηλιά) που κόβει και καίει, αφερόντας τον υπερπλαστικό προστατικό ιστό.

Ο άρρωστος νοσηλεύεται για 2-3 μέρες μετά την επέμβαση και με την αφαίρεση του καθετήρα η ούρηση βελτιώνεται εντυπωσιακά, αν και χρειάζονται αρκετές εβδομάδες, έως ότου η επούλωση ολοκληρωθεί και η ουροδόχος κύστη προσαρμοστεί στην καινούργια ανατομία της περιοχής. Στα αρνητικά αποτελούν η πιθανότητα ακράτειας (<1%), η πιθανή στυτική δυσλειτουργία (5-10%) και η παλίνδρομη εκσπερμάτιση, όπου το σπέρμα επιστρέφει στην κύστη κατά τον οργασμό, σχεδόν σε όλους τους ασθενείς. Άλλες αιμορραγικές και μεταβολικές επιπλοκές έχουν μειωθεί με την ανάπτυξη καινούργιων συστημάτων (διπολικές, TURIS κτλ)

 

Διαφορετικές πηγές ενέργειας έχουν χρησιμοποιηθεί τα τελευταία χρόνια, όπως το Green Laser, το Thulium Laser και το HoLEP. Τα δύο πρώτα έχουν μειώσει τις αιμορραγίες (και ασφαλώς τις μεταγγίσεις), αλλά και το χρόνο νοσηλείας, μιας και οι ασθενείς επιστρέφουν στο σπίτι συνήθως την ίδια ημέρα. Για πολύ μεγάλους προστάτες (που παλαιότερα αντιμετωπίζονταν με ανοιχτή διακυστική προστατεκτομή, μια ιδιαίτερα αποτελεσματική μέθοδο, με περισσότερες αιμορραγίες και νοσηλεία 8-10 ημερών) το laser που υπερτερεί είναι το HoLEP. Με τη μέθοδο αυτή, το σύνολο του αδενόματος αποκολλάται από την κάψα του προστάτη και καταλήγει εντός της ουροδόχου κύστης, από όπου και αφαιρείται με τη χρήση ενός άλλου εργαλείου, πάντα διουρηθρικά. Με την τεχνική αυτή, υπάρχει μια ελαφρώς αυξημένη πιθανότητα παροδικής ακράτειας (μιας και η κύστη έχει “εκπαιδευτεί” να συσπάται κόντρα σε ένα τεράστιο προστάτη.

 

 

 

 

 

 

 

 

Ενδιαφέρον παρουσίασε πριν μερικά χρόνια το UroLift, με το οποίο τοποθετούνται 4-6 μεταλλικά clips κρατώντας την ουρήθρα ανοιχτή. Με αυτό τον τρόπο αποφεύγονται οι σοβαρές λειτουργικές επιπλοκές, αλλά οι ασθενείς που μπορούν να επιλεχθούν για την τεχνική αυτή, πρέπει να μην έχουν προστάτη πάνω από 50-60 γρ, να μην έχουν μέσο λοβό (μια αρκετά κοινή ανατομική παραλλαγή, όπου υπάρχει ένας τρίτος λοβός) και κυρίως, με την τοποθέτηση των clips, ο ασθενής δε θα μπορέσει να υποβληθεί σε μαγνητική του προστάτη (μια πολύ αξιόπιστη απεικονιστική επιλογή, για τον καρκίνο του προστάτη). Παρόλα αυτά το UroLift μπορεί να προσφερθεί σε πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις.

 

 

 

Η πλέον μοντέρνα μέθοδος είναι το REZUM, με την οποία δεν υπάρχει κόψιμο, αλλά μέσω μίας κυρτής βελόνας, που εισέρχεται στον προστάτη μέσω ενός ειδικού κυστεοσκοπίου, χορηγείται ατμός για 9 δευτερόλεπτα κάθε φορα, που κάνουν τον προστάτη αρχικά να παρουσιάσει οίδημα, αλλά εντός λίγων εβδομάδων ο όγκος του μειώνεται σημαντικά, χωρίς σχεδόν καμία επιπλοκή (με εξαίρεση την πιθανή ουρολοίμωξη όπως και σε όλες τις παραπάνω τεχνικές). Ο ασθενής επιστρέφει την ίδια μερα σπίτι με καθετήρα (αφαιρείται σε 7-10 ημέρες). Απευθύνεται σε προστάτες έως 80 γρ (μεγαλύτεροι προστάτες δεν έχουν απόλυτη αντένδειξη, αλλά παρουσιάζουν μακρύτερη χρονικά αποκατάσταση).

Συμπερασματικά, ο κάθε ασθενής πρέπει να διευρενάται διεξοδικά, έτσι ώστε να λαμβάνει την κατάλληλη θεραπεία, αν και εφόσον τον χρειάζεται, είτε αυτή είναι φαρμακευτική, είτε είναι χειρουργική.

Σχετικά με το PSA

Σχετικά με το PSA

Το PSA (Prostate Specific Antigen) στα Ελληνικά σημαίνει Ειδικό Προστατικό Αντιγόνο. Είναι μια πρωτεΐνη που βρίσκεται στο αίμα και παράγεται από όλα τα προστατικά κύτταρα (φυσιολογικά, υπερτροφικά, φλεγμωνώδη και καρκινικά). Χρησιμοποιείται στην κλινική πράξη από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 για την ανίχνευση του καρκίνου του προστάτη. Το PSA από τότε μας έδωσε τη δυνατότητα να διαγνώσουμε τον καρκίνο του προστάτη σε πρώιμο στάδιο, όταν και είναι θεραπεύσιμος. Αυτό είναι σημαντικό, καθώς ο καρκίνος του προστάτη είναι πολύ συχνός στο γενικό πληθυσμό, αλλά είναι εξαιρετικά ασυμπτωματικός. Στην προ-PSA εποχή, η νόσος ανιχνεύονταν μόνο όταν υπήρχε πολύ ισχυρός πόνος στα οστά (κυρίως της λεκάνης και της οσφυικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης), όταν ο καρκίνος είχε δώσει μεταστάσεις.

ΜΕΡΙΚΑ ΓΕΝΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΟΥ ΠΡΟΣΤΑΤΗ

Ο καρκίνος του προστάτη είναι ιδιαίτερα συχνός. Η συχνότητά του ανεβαίνει σημαντικά μετά την ηλικία των 60, αν και με τη βελτίωση των διαγνωστικών μέσων την τελευταία δεκαετία, έχουμε αρχίσει να βρίσκουμε πολλά περιστατικά και σε νεότερους άντρες.

Ο καρκίνος του προστάτη γενικά δε δίνει συμπτώματα. Τα όποια συμπτώματα σχετικά με την ούρηση (συχνοουρία, δυσουρία, διπλή ούρηση, νυχτουρία κτλ) οφείλονται στην καλοήθη υπερπλασία του προστάτη (την αύξηση του όγκου του προστατικού αδένα) η οποία αποτελεί τη φυσιολογική διόγκωσή του μετά την ηλικία των 40-45 (έτσι «ωριμάζει» ή «γερνάει» ο προστάτης). Δεδομένου ότι ο καρκίνος του προστάτη παρουσιάζεται μετά τα 60 (συνήθως), τα όποια συμπτώματα απλά συνυπάρχουν, αλλά δεν οφείλονται στον καρκίνο, αν και εφόσον αυτός υπάρχει.

Ιδιαίτερη βαρύτητα έχει το οικογενειακό ιστορικό καρκίνου του προστάτη, αλλά και καρκίνου του μαστού, σε θυληκά μέλη της οικογένειας των ανδρών. Ενώ η ηλικία έναρξης του PSA είναι τα 50 έτη, αν υπάρχει οικογενειακό ιστορικό, το πρώτο PSA πρέπει να γίνεται στα 40 έτη (σα μέτρηση αναφοράς).

ΠΩΣ ΑΞΙΟΛΟΓΕΙΤΑΙ ΤΟ PSA

Το PSA έχει «επικριθεί» για τη χαμηλή του ειδικότητα σχετικά με τον καρκίνο του προστάτη. Αυτό γιατί ενώ όταν υπάρχει καρκίνος του προστάτη το PSA κατά κανόνα αυξάνεται, η αύξηση του PSA δε σημαίνει απαραίτητα παρουσία καρκίνου του προστάτη. Το PSA δεν είναι σε καμία περίπτωση η τέλεια εξέταση που κάτω από μια τιμή είμαστε ήσυχοι και πάνω από κάποιο ανώτατο φυσιολογικό όριο υπάρχει σίγουρα καρκίνος.

Ένας μεγαλύτερος σε όγκο προστάτη, θα παράγει περισσότερο PSA. Σε περιπτώσεις φλεγμωνής, το PSA θα είναι επίσης αυξημένο. Για το λόγο αυτό, μετά από μια απλή ουρολοίμωξη, η εξέταση του PSA πρέπει να αποφεύγεται για 6-8 εβδομάδες (ανάλογα με το είδος της λοίμωξης). Διάφοροι άλλοι παράγοντες που είναι γνωστό ότι μπορεί να επηρεάσουν το PSA, είναι η σεξουαλική δραστηριότητα, η έντονη άσκηση, κάποια φάρμακα, το πέρασμα μιας πέτρας από το ουροποιητικό, ιατρικοί χειρισμοί, η παρουσία καθετήρα κ.ά.

Η γενική αρχή είναι ότι πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον δύο μετρήσεις, εν απουσία ουρολοίμωξης ή άλλου παράγοντα που επηρεάζει το PSA, πριν γίνει η οποιαδήποτε κουβέντα για καρκίνο του προστάτη. Δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία πόσο υψηλό είναι το PSA, αλλά πώς κινείται αυτό στο χρόνο. Ένα PSA που ανεβαίνει αργά και σταθερά στο χρόνο είναι γενικά ανησυχητικό, ενώ απότομες αυξήσεις συνήθως σχετίζονται με φλεγμωνώδεις διεργασίες. Επίσης, το PSA πρέπει πάντα να συνδυάζεται με λεπτομερές ιστορικό και φυσική εξέταση (δακτυλική εξέταση πρσστάτη).

ΥΠΕΡΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΥΠΕΡΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΗ ΚΛΙΝΙΚΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΩΝ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΩΝ

Αν και ο καρκίνος του προστάτη είναι πολύ συχνός, η πλειοψηφία των περιστατικών είναι μη κλινικά σημαντικά. Αυτό σημαίνει ότι οι ασθενείς με καρκίνο του προστάτη, που είναι ιδιαίτερα αργός γενικά, τις περισσότερες περιπτώσεις, είτε δε θα εξελιχθεί καθόλου, είτε θα εξελιχθεί τόσο αργά, που δε θα χρειαστεί να δωθεί καμία θεραπεία. Μεγάλες μελέτες από τις Η.Π.Α. και από τη Σουηδία ανέφεραν για πρώτη φορά το 2008 τους όρους υπερδιάγνωση και υπερθεραπεία. Ειπώθηκε ότι βρίσκουμε πολλά περιστατικά καρκίνου τα οποία δε θα χρειαστούν θεραπεία, με αποτέλεσμα να θεραπεύονται πολλοί ασθενείς χωρίς κάποιο όφελος, ρισκάροντας παράλληλα σημαντικές λειτουργικές επιπλοκές (κυρίως ακράτεια ούρων και στυτική δυσλειτουργία).

Πριν την οποιαδήποτε διερεύνηση με PSA οι ασθενείς πρέπει να ενημερώνονται για τον κίνδυνο να διαγνωσθούν με μη κλινικά σημαντικό καρκίνο του προστάτη (ο οποίος δεν είναι απαραίτητο να υποβληθεί σε θεραπεία) και πιθανόν να προκαλέσει άγχος, που κάποιοι ασθενείς δε μπορούν να διαχειριστούν εύκολα.

ΑΛΛΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΣΥΝΔΥΑΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟ PSA

 

Παλαιότερα στα πλαίσια της διερεύνησης του καρκίνου του προστάτη, χρεισημοποιούνταν το διορθικό υπερηχογράφημα του προστάτη. Η πρακτική αυτή έχει εγκαταληφθεί καθώς υπάρχει σημαντική εμπειρία με την πολυπαραμετρική μαγνητική τομογραφία του προστάτη την τελευταία δεκαετία. Αν και διανύουμε μια εξαιρετικά δυναμική περίοδο, σε ότι αφορά τα δεδομένα (που ανανεώνονται συνέχεια), ο συνδυασμός του PSA με τη μαγνητική και τη δακτυλική εξέταση είναι η ιδανική διαγνωστική προσέγγιση για ασθενείς με πιθανό καρκίνο του προστάτη.

Σημειώστε ότι το PSA ή η μαγνητική του προστάτη, δε μπορεί να διαγνώσει καρκίνο του προστάτη, αλλά ούτε και να τον αποκλείσει. Η διάγνωση της νόσου γίνεται αποκλειστικά και μόνο με μια θετική βιοψία του προστάτη (που να επιβεβαιώνει καρκίνο), αλλά δεν υπάρχει κανένας τρόπος να αποκλειστεί ο καρκίνος του προστάτη (ακόμα και με αρνητική βιοψία). Στο τέλος αυτής της  διερεύνηση πρέπει να αποφασιστεί αν ο ασθενής θα χρειαστεί βιοψία του προστάτη ή αν απλά θα χρειαστεί περαιτέρω παρακολούθηση με PSA. Επικοινωνήστε με το ιατρείο μας για να κλείσετε ραντεβού και να οργανώσουμε μια διεξοδική διερεύνηση του προστάτη σας.